Herfst

 

Inmiddels zijn de meeste bladeren van de bomen. Buiten wordt het merkbaar kouder en ‘avonds is het al weer donker voor dat we gaan eten. De donkere dagen komen er weer aan. 

Het liefst doe ik dan maar de gor-dijnen goed dicht en de kachel een graadje hoger. Nu moet je de warmte maar binnen zoeken, dicht bij je zelf en je geliefden. Het donker lijkt nog donkerder en een beetje akeliger dan andere jaren. Komt het door alle onzekerheid die rondom ons heerst? Met een nieuwe regering. Met nog meer bezuinigingen. Wat zal ons nog meer worden afgenomen. En ook alle onzekerheid in onze kerk, allerlei veranderingen en onduidelijkheid over mogelijke veranderingen. Alle slechte nieuws dat maar door gaat als of er geen eind aan komt.

Je zou je bijna afvragen: wordt het nog ooit licht. We gaan langzaam naar het eind van 2010, we maken ons op voor de advent, het begin van een nieuw jaar, een nieuwe episode.

 

Van de zomer was ik op vakantie in Zwitserland, een streek waar veel reizigers en pelgrims door heen trok-ken, moeizaam van pas naar pas het steile landschap door. Op de gekste plekken staat daar een kerkje of kapel. En vaker tref je op de zijkant meters-groot geschilderd een afbeelding van st. Christoforus. Meestal met een Christuskindje op de schouder, vol vertrouwend op zijn reisgeleide. Op één zo’n kerkje hield het Christuskind Christoforus vast, en wel aan een lange lok van zijn grijze haar. Misschien moeten wij ons zo ook maar laten dragen: vol vertrouwen op wat op ons toekomt, de woelige golven en misschien steile berghel-lingen tegemoet. En hopelijk is er dan niet alleen een stevige schouder maar ook een haarlok om aan vast te houden. Als teken van vertrouwen: dat we het niet alleen hoeven te doen. Dat Christus ons steeds weer mensen stuurt die een stukje Christus met zich mee dragen, tot steun van anderen. En wie weet: zit zo’n stukje Christoforus ook in ons zelf?

Een goede Adventstijd toegewenst: een spoor van kleine lichtpuntjes dat ons naar het Christuskind mag leiden.

Carla Berbée, p.w.

 

Advent 2010 in Enschede

Aandacht voor Solidaridad en de kleinschalige mijnbouwers: Op weg naar goed goud

U hebt dit jaar waarschijnlijk wel iets gehoord over veranderingen met betrekking tot de komende Advents-actie. Het is niet meer vanzelfsprekend dat in de weken vóór Kerstmis Solidaridad in beeld is voor onze steun aan mensen in de derde wereld, zoals dat vele jaren wel het geval was. De bisschoppen stellen voor, in de Advent van dit jaar een 15-tal projecten te steunen, als overgang naar een nieuwe situatie vanaf 2011. Met het Diakonaal Beraad van onze Jacobusparochie heb-ben we stilgestaan bij deze verande-ringen en ons afgevraagd wie wij willen steunen in de komende Adventstijd. De projecten van de Adventsactie van de Bisschoppen vonden we zeer verschillend van aard en we vonden het niet gemakkelijk om hieruit een goede keuze te maken. Van de andere kant: enkele leden van het Diakonaal beraad stelden voor om voor dit jaar nog Solidaridad te steunen, in continuïteit met de afgelopen jaren, en volgend jaar een nieuwe keuze te maken als duidelijker is geworden wat dan het nieuwe karakter van de Adventsactie is geworden. Samen hebben we daarna besloten om in deze komende Adventstijd 2010 nog Solidaridad en haar projecten te steunen. We hopen dat u in deze keuze met ons mee wilt gaan en mee helpt om ook dit jaar weer Solidaridad en de boeren en arbeiders die op haar rekenen, vanuit onze Enschedese kerken met een mooi bedrag te ondersteunen!

Het thema voor de Adventsactie 2010: “Op weg naar goed goud”
Goud: een van de meest gewilde grondstoffen ter wereld. Goud is waardevol en een gouden sieraad heeft vaak een bijzondere betekenis. Maar niet alles is zo eerlijk als goud. Zeker goud zelf niet. Goudwinning brengt helaas grote schade toe aan mens en milieu en mijnwerkers zien maar weinig terug van de waarde van hun goud. Daarom zet Solidaridad zich in voor eerlijke, veilige en minder milieubelastende goudwinning. Soli-daridad ziet dat het beter kan en werkt, samen met mijnbouwgemeenschap-pen, mijnbouwers en juweliers, aan de ontwikkeling van Goed Goud. Solidaridad wil dat goud op een veilige, schone en eerlijke manier wordt gewonnen.

Hoe wordt goud nu gewonnen?

80% van het goud wordt gewonnen via grootschalige mijnbouw met behulp van het giftige cyanide: buitenlandse bedrijven starten een mijn en dwingen, in het ergste geval, de mensen die op die plek wonen te verhuizen. Cyanide lekt weg naar grondwater en rivieren en vervuilt uiteindelijk ook de zee. Ook bossen moeten vaak voor hun plannen wijken. Als de mijn is uitgeput, is de leefomgeving van de oorspronkelijke bewoners vervuild en blijven zij met lege handen achter.

De duurzame ontwikkelingen in deze grootschalige mijnbouw staan nog in de kinderschoenen. Een aantal grote mijnbouwbedrijven hanteert al regels die of mens of milieu beschermen. Solidaridad wil deze beweging ver-sterken en stimuleert bedrijven zich te houden aan voorschriften op het gebied van: herstel van gebieden waar de mijnbouw is beëindigd; op het gebied van werktijden en veiligheids-maatregelen voor de mijnwerkers, en voor een alternatief gebruik van cyanide, zonder gevaar voor mens en milieu.

20% van het goud wordt gewonnen door kleinschalige mijnbouwers waarvan het merendeel kwik gebruikt. Wereldwijd zijn dit 13 miljoen mensen die zeer onveilig, zwaar en ongezond werk doen. Zij ademen de giftige stof kwik in, krijgen geen eerlijke prijs voor hun goud en omdat zij vaak illegaal werken, hebben zij geen rechten.

Voor kleinschalige mijnbouwers is begin dit jaar mede dankzij Solidaridad de Fairtrade-Fairmined (FT-FM) standaard gelanceerd. Dit is een mondiale standaard geinspireerd op Oro Verde, een organisatie van mijnbouwers in Colombia die al duurzaam goud winnen. De standaard bevat criteria op het gebied van organisatievorming, milieu en arbeidsomstandigheden. Naar verwachting zullen de eerste sieraden met FT-FM goud in 2011 op de Nederlandse markt te koop zijn. Met hulp van Solidaridad worden de mijnbouwers in de FT-FM standaard getraind zodat zij kwik op een veilige manier leren gebruiken en recyclen; zich gaan organiseren in coöperaties, waardoor zij een betere onderhandelingspositie krijgen en hun werk legaal wordt; en: simpele zaken als handschoenen, laarzen en een helm gebruiken waardoor hun veiligheid verbetert. Zo kunnen zij veiliger werken en ontvangen ze een betere prijs voor hun goud. Zo wil Solidaridad duurzame goudproductie stimuleren. Het uiteindelijk doel is dat goud een goudeerlijk en waardevol karakter krijgt voor iedereen die erbij betrokken is.

Met dit perspectief willen we vanuit Enschede in de komende Adventstijd Solidaridad en met name de klein-schalige  mijnbouwers steunen op weg naar goed goud!

Meer informatie op de website en in onze kerken

Meer informatie over Solidaridad en haar campagne ‘Op weg naar goed goud’ vindt u op de website www.solidaridad.nl en in de folders en op de posters die in onze kerken te zien en te lezen zijn. In de speciale Solidaridad-collectebussen achter in onze kerken kunt u uw giften deponeren. In vieringen op een van de komende Adventszondagen zal uw aandacht voor Solidaridad, haar streven naar duurzaamheid en voor haar steun aan de mijnbouwers gevraagd worden. We hopen op een inspirerende adventstijd, een goede solidariteitscampagne en een mooie opbrengst!

Namens het Diakonaal Beraad van onze St.Jacobus-de-Meerdere-parochie, Pastor Hans van der Hulst

 


Diaconie is de liefde doen

Jezus heeft het niet zo op schrift-geleerden, wetgeleerden en Farizeeërs. Mannen die de wet verkondigen en regeltjes opleggen maar zich niet door de Geest laten leiden. En de vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld vriendelijkheid, zachtmoedig-heid en zelfbeheersing. Diaconale kwaliteiten. En de liefde gaat voorop. Het evangelie van Lucas is daar klip en klaar over. Als pastoraal team willen we vanuit deze Geest werken. We kunnen ons met elkaar langdurig druk maken over de regeltjes die toegepast moeten worden. We kunnen daar pijn aan oplopen en boos en verdrietig worden. We kunnen het lidmaatschap van de kerk opzeggen. Het evangelie zegt: laat je door de Geest leiden.

Diaconie is voor mij steeds meer geworden: “het lef te hebben de andere mens werkelijk te ontmoeten”. Stoere mensen zijn geen sterke mensen. Sterke mensen hebben het lef om echt met een ander mens in contact te komen. Stoere mensen niet, die houden zichzelf een masker voor van zogenaamde kracht. Sterke mensen durven zelf geraakt te worden door de ander en horen wat er bij de ander leeft en wat je eventueel voor de ander kan doen. Meestal kan ik niet zoveel doen voor de ander maar soms zegt degene waar ik mee in contact ben: “wil jij dit voor mij doen”. Dat kan klein zijn en soms heel groot. Diaconie en liefde vallen dan samen: ik ben er voor jou.

Als pastoraal werker met het profiel diaconie probeer ik dat een beetje vorm te geven. Diaconaal werk komt niet zomaar uit de lucht vallen, dat moet je organiseren. Net als de andere pastores ben ik betrokken in het voor-gaan in de liturgie, in het huisbezoek bij mensen die aangeven het nodig te hebben (wat ook diaconaal werk is) en heb ik een aantal andere diaconale taken.

Als pastoraal team hebben we beslo-ten zelf een meldpunt seksueel ge-weld in Enschede te starten. Dit vind ik een pastorale en diaconale verant-woordelijkheid. Zo zijn een paar van ons nadrukkelijk betrokken geraakt in de begeleiding van een aantal slacht-offers van seksueel geweld. Daar gaat een deel van mijn parttime tijd in zitten.

Ook werk ik mee aan het stedelijk diaconaal beraad waar alle geloofs-gemeenschappen in vertegenwoordigt zijn. Hierin overleggen we over alle diaconale taken, keuzes die we kunnen maken en projecten die we kunnen uitvoeren. Vastenactie, vrede in de wereld, honger en uitbuiting van de derde wereld, vrede in de buurt. Daarin laten we ons leiden door de Geest en hopen een bijdrage te kunnen geven aan die vruchten van de Geest.

Als derde aandachtspunt hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan wat we de komende jaren kunnen opbouwen in de buurten en de wijken aan pastorale en diaconale aandacht. We hebben dit voorlopig PADISTA’S genoemd, pastoraal/diaconale staties. Een statie is als een station, een plaats waar je tijdelijk verblijft om daarna weer verder te kunnen gaan met de reis van je leven. Het zou mooi zijn als de kerken in elke buurt aanwezig zouden zijn/ blijven met een pastoraal diaconale statie voor alle mensen in de buurt. En zo’n PADISTA’S bestaat uit drie ruimtes: De eerste ruimte is voor het hart en de buik, een ontmoetings-plek waar je zo kan binnenlopen en een kopje koffie krijgt en aandacht voor het lief en leed dat we in ons leven tegenkomen. In de tweede ruim-te gebruiken we ons hoofd, er staat een tafel waar je aan kan gaan zitten vergaderen, of een cursus volgen. En de derde ruimte is voor de geest en de Geest. Het is een lege ruimte, een liturgische ruimte, een meditatieve ruimte. Hier valt nog veel meer over te schrijven, dit idee is nog in ontwik-keling.

Zo hoop ik naast mijn werk als pastor bij het oecumenisch citypastoraat ook in de parochie een bijdrage te kunnen geven aan het leven vanuit de Geest en diaconie gestalte te geven.

Jan van den Nieuwendijk

Pastoraal werker

 


Parochieberaad 7 oktober

Korte terugblik op het fusieproces

De vice-voorzitter, Rien Tiehatten, geeft een korte schets van de gebeurtenissen sinds de officiële ingangsdatum van de fusie (1 april 2010). Hij memoreert het vele werk dat velen hebben verricht om deze fusie in goede banen te leiden en staat ook stil bij het vertrek van Jan Kortstee als pastoor en de komst van André Monninkhof. Gelukkig is het pastoresteam sinds enige tijd weer op volle sterkte. Er is al veel gedaan, vooral op organisatorisch gebied, maar er is ook nog veel te doen. Onder andere op financieel gebied, zoals het voor de toekomst sluitend krijgen van de begroting. Andere aandachtspunten van bestuur en pastoresteam zijn o.a. : het aantrekken van externe bronnen, de afstemming van allerlei zaken, de verhuur van enkele pastorieën, het opzetten en uitbreiden van een goed lopend centraal secretariaat en het studentenpastoraat. We zijn op de goede weg, maar het zal nog wel enkele jaren kosten voordat het fusieproces enigszins is afgerond.

 

Profielen van de pastores

Pastoor André Monninkhof gaat in op het algemene kader. Het pastoraal beleidsplan gaat uit van "ruimte voor velen". Het plan moet nog verder worden uitgewerkt en dat zal ter hand worden genomen nu het team weer volledig is. Het pastoraal team vergadert wekelijks.

De pastoor schetst zijn eerste honderd dagen in Enschede. Hij ziet een bont en veelkleurig palet, met plaats voor alle spiritualiteiten, maar ook eenheid in verscheidenheid. Het pastoraal team heeft als motto "als pelgrim onderweg in de stad waar ruimte is voor velen" genomen.

Carla Berbee (profiel opbouwwerk) zegt nog wat zoekende te zijn naar een heldere systematiek in haar veelheid aan taken. Ze noemt enkele speer-punten: bezoekwerk in al zijn diver-siteit, pastoraatgroepen, gemeen-schapsopbouw, scholing, begeleiding.

Ingrid Schraven (catechese, jonge-ren) heeft zich dit jaar vooral bezig gehouden met begeleiding van groep-en rond Vormsel en Eerste Communie. De aandacht dient nu te verschuiven naar jongeren. Ze wijst o.a. op de Wereldjongerendag, volgend jaar in Madrid.

Jan van den Nieuwendijk verdeelt zijn aandacht tussen het Citypastoraat en het pastoresteam van de Jacobus. Zijn profiel betreft het opbouwdeel van de diaconie. Naast het persoonlijk pastoraat en oecumenische vieringen is hij ook betrokken bij het meldpunt sexueel geweld, waar inmiddels veel reacties zijn binnengekomen. Hij heeft contact met zowel slachtoffers als een 'dader' en met Hulp en Recht en met een advocatenbureau. Een bezoek aan Muünster inspireerde om na te denken over het opzetten van Padista (Pasto-rale Diaconale Staties). Dat zijn ruim-ten om kerkelijk aanwezig te zijn in elke wijk, waar men elkaar kan ont-moeten, met elkaar kan overleggen, van elkaar kan leren en samen , b.v. in een liturgische setting, invulling kan geven aan de behoefte aan spirituali-teit.

Hans van der Hulst (profiel diaconie) is veel bezig met het persoonlijk dia-conaat binnen een veelheid aan contacten. Soms gaat het om mensen een duwtje in de rug te geven, dan weer om meer materieel gerichte hulp, maar ook het diaconaal beraad, het r.k. steunfonds en de werkgroep dialoog van de Raad van Kerken vragen bijvoorbeeld - naast vieringen - aandacht.

André Monninkhof heeft als profiel liturgie. Allereerst is er het Liturgisch Beraad. De laatste tijd vragen zaken als de Communie onder twee gedaan-ten (zie vorige parochieblad) en het aantal en de verdeling van de eucha-ristievieringen veel aandacht. Er zijn in Enschede voldoende priesters (inclusief emeriti) om drie van de vier vieringen eucharistievieringen te laten zijn. Daarnaast blijft de Woord en Communiedienst bestaan, ook met het oog op de toekomst, zodat de werk-groepen hun kennis en kunde behou-den, terwijl natuurlijk ook meespeelt dat de pastoraal werkers in de parochie 'zichtbaar ' blijven.

 De gemeenschap van de H. Paulus heeft eigen tradities. Er is uitvoerig met deze locatie gesproken, waarbij respect voor een zekere eigenheid van een locatie mee heeft gespeeld. De twee vaste emeriti blijven voorgaan, maar ook André Monninkhof zal in de Paulus worden ingezet, evenals andere leden van het pastoraal team in de overige niet-liturgische profielen.

Op gezette tijden zullen andersoortige vieringen als lof en vesper in kerken als de St. Jan, H. Jacobus en H. Pau-lus worden gehouden.

Een belangrijke vraag rond liturgie is: hoe gaan we respectvol met onze rituelen en gebouwen om? Sommigen in de parochie hebben de vraag gesteld of er met de komst van de nieuwe pastoor een meer conservatieve wind is gaan waaien. André Monninkhof erkent dat het soms nodig is de puntjes op de i te zetten; anderzijds wil hij ook graag dicht bij de mensen staan, oog en oor hebben voor wat er onder de gelovigen leeft en van daaruit bouwen aan een levende gemeen-schap.

Praktische zaken

Er worden kaarsen en stempels voor de locaties uitgedeeld. De kaarsen met logo en afbeelding van Jacobus om de verbondenheid van de locaties binnen één parochie weer te geven.

Er worden afspraken gemaakt over het doorsturen van post van lokaal naar centraal en van centraal naar de locaties. Het aanstellen van vaste personen die voor postbode (zender en / of ontvanger) spelen is het handigst.

Ingrid Schraven vraagt of er belangstellenden zijn voor de Raad van Kerken. Ook kondigt zij aan dat de Raad van Kerken en de Raad voor LevensBeschouwing en Religies op 5 november een dag van de dialoog over thuis voelen zullen organiseren. Verdere aankondigingen via flyers en de website volgen.

Vragenronde

Een van de aanwezigen vraagt aan-dacht voor de volgende discrepantie: enerzijds worden zaken als de Com-munie onder Twee Gedaanten terug-gedraaid, omdat het indopen van de hostie in de wijn strijdig is met de richtlijnen van het Vaticaan, terwijl de Communie in de drie betreffende parochies wel met uiterste waardig-heid werd uitgereikt; anderzijds gaan er wel priesters voor die bijvoorbeeld kinderen hebben misbruikt en wordt er aan die onwaardige situatie niet of onvoldoende door de kerkelijke overheid iets gedaan.

De vicaris reageert door o.a. te zeggen dat hij de zorg die uit deze observatie en aanvullende opmerking-en van aanwezigen spreekt deelt en ook begrijpt dat dit soort zaken be-spreekbaar moeten worden gemaakt. De aan-gekaarte zaak van het misbruik speelt deels in het verleden en minder in het nu en we moeten natuurlijk ook oppassen niet alles over één kam te scheren. Maar het blijft zaak dat we in dialoog met elkaar blijven en zo ons met de geloofsgemeenschap verbon-den (kunnen) blijven voelen.

Er wordt gewezen op een experiment in de stad Groningen en Ommelanden, waar in tal van kerken iets werd georganiseerd rond het thema van de Middeleeuwse mystica Hadewych. Is het niet aardig om iets gezamenlijks binnen de St. Jacobusparochie rond een thema te organiseren, waarbij elke kerk / locatie een bijdrage levert? Het idee ontmoet veel bijval. Het geeft de geloofsgemeenschappen de kans het beste van hun locatie naar voren te brengen, tegelijkertijd de eenheid van de parochie onderstrepend.

Er wordt nogmaals aandacht gevraagd voor de golfbewegingen van regels oprekken en dan weer stricter toepas-sen. Dat kan verwarrend werken. Er is waardering voor de nieuwe pastoor dat hij moeite doet het goed uit te leggen. Ook al zijn regels er om nageleefd te worden; de dialoog moet niet uit de weg gegaan worden.

Wat de samenwerking tussen de ge-loofsgemeenschappen binnen de paro-chie betreft: een avond als deze werkt zeker bevorderend en de samenwer-king rond het nieuwe parochieblad  en het Vormsel is bemoedigend. Er wordt op gewezen dat die samenwerking niet van bovenaf moet worden opgelegd, maar het beste van onderaf kan groeien, doordat locaties zich steeds weer bezinnen op de vraag: wat kunnen we (ook / beter) samen doen?

Varia

De verdeling van de pastores als ‘aandachtspastor’ over de locaties is als volgt:

-       Ingrid Schraven: Verrijzenis en Ariënsgedachtenis

-       Carla Berbee: St. Jan-H. Michaël en H. Geest-Maria

-       Hans van der Hulst: H. Jacobus en St. Joseph

-       Paul van Blijswijk: H. Paulus

 


 

Vooraankondiging: 9 januari 2011 komt aartsbisschop Eijck naar Ensche-de. Er is dan op die zondag een viering met een groot, gezamenlijk koor.

 

Financiële zaken

De penningmeester verzoekt de vicaris exorbitante verhoging van de pen-sioenpremie door het pensioenfonds bij het bisdom aan te kaarten. De vicaris wijst erop dat de premie heel lang erg laag was en de verhoging is aangekondigd. Anderzijds blijkt de dekkingsgraad met 128% erg riant. De vicaris deelt de zorgen om de begro-ting rond te krijgen, maar behalve salarissen kost bijvoorbeeld ook het in stand houden van de gebouwen veel geld.

 

Oecumene

Op een vraag van een bestuurslid welk beleid er in het bisdom t.a.v. oecume-ne wordt gevoerd antwoordt de vicaris dat er tal van tendensen zichtbaar zijn. Op sommige plekken is sprake van voortvarendheid, op andere gaat het moeizaam. Wat heeft prioriteit? Het is belangrijk dat we ons laten leiden door het Schriftwoord: “Mogen allen één zijn”. Samenwerking komt op terreinen als catechese en diaconie het beste tot zijn recht, soms ook liturgisch. De viering rond de Tafel ligt theologisch nog moeilijk.

Tot slot

De vicaris geeft aan dat hij dit eerste parochieberaad een goede avond vond. Hij vindt het prettig te hebben kunnen ervaren wat er leeft. Er is een duide-lijke groei naar samenwerking.

De vice-voorzitter bepaalt de eerst-volgende vergadering van het paro-chieberaad op een nader aan te geven donderavond in april 2011 en sluit vervolgens de vergadering onder dankzegging voor ieders aanwezigheid en bijdrage.

Namens het Bestuur St. Jacobus de Meerdere, Guus Berkien, secretaris

 

 

Glutenvrije hosties

Onlangs ontmoette ik in één van onze parochiekerken een meisje, dat net haar eerste communie heeft gedaan. Samen met haar moeder kwam zij in de sacristie en vroeg, of zij bij de communie van de priester een glutenvrije hostie zou mogen ontvangen.

Als pastoresteam, parochiebestuur, locatieraden, liturgische werkgroepen en alle anderen die zich inzetten voor de eredienst in de kerken binnen onze parochie vinden we het heel belang-rijk, dat iedereen die ter communie wil gaan, de communie kan ontvangen op een manier die hij/zij wenst. Zeker voor mensen met een glutenallergie is dit belangrijk, want in het dagelijks leven lopen zij al vaak genoeg tegen beperkingen aan, waardoor zij niet kunnen meedoen zoals zij dit wel graag zouden willen. Het betreffende meisje en haar ouders hebben mij hierover uitvoerig verteld.

Met het oog hierop hebben wij, als U bij de communie een geconsacreerde, glutenvrije hostie wilt ontvangen, de volgende afspraken gemaakt:

-       in alle kerken binnen onze parochie is er een hostiedoosje met geconsacreerde glutenvrije hosties

-       alle kosters hebben een flesje met desinfecterende alcohol voorhanden

-       als U als kerkganger bij de communie een glutenvrije hostie wil ontvangen, dan wordt U verzocht       zich voor het begin van de dienst te           melden bij de koster van de betref fende kerk

-       de koster licht de voorganger in en zet de desinfecterende alcohol op een passende plaats klaar, zodat de      voorganger bij het communie uit-  reiken zijn handen schoon kan maken en vervolgens de glutenvrije   hostie aan U kan uitreiken.

 

We hopen, dat U door bovenstaande afspraken zich uitgenodigd voelt om, ook als U aangewezen bent op een glutenvrije hostie, zonder zorgen deel te nemen aan de communie.

Mocht U naar aanleiding van het bovenstaande nog vragen hebben, belt of mailt U me dan.

 

Met vriendelijke groet,

Mede namens de andere pastores, besturen, raden en werkgroepen.

Pastoor André Monninkhof

 

“Het is zoals het is”

Deze uitspraak hoor ik regelmatig als ik spreek met de bewoners van ons huis. Wat is de betekenis hiervan? Betekent dit dat men berust in de zaak, in de situatie, in het leven? Misschien wel, soms ook niet. Het is persoonlijk en daarmee verschillend hoe men een situatie ervaart. Voor de een is de strijd nog niet gestreden en de ander laat het rusten, de een gaat zogezegd strijdend ten onder en de ander legt zich erbij neer.

Maar wat zeg je als gesprekspartner, wat is je antwoord voor zover er een vraag is? Mag je de opmerking in twijfel trekken door te vragen: is het zoals het is, of is het voldoende, is dit het dan? Mag je de ander de zekerheid ontnemen dat het is zoals het is? Mag een mens berusten, kan een mens berusten? Dit is een vraag die ik ook mijzelf wel eens stel, kun je berusten in het gegeven dat het leven niet is wat je verlangt, wat je wenst? Vaak zijn er zoveel idealen, dromen, verlangens, die ons doen zeggen dat het niet is zoals het zou moeten zijn. Dat er nog zoveel is dat je zou willen doen, waar je van droomt. Maar juist die ver-langens doen de meeste pijn, maken je bewust wat afwezig is, wat onbereik-baar is. Tevens zijn het de dromen en de idealen die je doen uitzien, hopen op ooit eens, die maken dat je zegt: ‘het kan anders.’

Hoe vind je een balans in deze, een evenwicht wat past bij jouw situatie, wat reëel is en wat een droom blijft? Het is zoals het is, of anders ver-woordt: “ Heer, geef mij de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de moed om te accepteren wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het verschil te zien.” ( Reinhold Niebuhr)

 

Joyce Huetink, geestelijk verzorger

AriënsZorgpalet