Beste parochianen,

23 November afgelopen jaar zijn we op een donderdagavond met pastoraatgroepsleden uit Zuidoost Twente en een vertegenwoordiging van de bestuurscommissie van de drie parochies bij elkaar geweest om een start te maken met een nieuw pastoraal plan voor de komende jaren. We kijken drie jaar vooruit. Niet te ver dus, want daarvoor gaan alle veranderingen te snel. Op een levendige avond kwam al snel naar voren, dat het oude thema ‘Het gaat om de ontmoeting’ nog steeds voor velen de kern is. We leven van het menselijk contact met elkaar, vaak één op één óf in de kleine kring, in kleine vieringen of gespreksgroepen. We zien de kerkgemeenschap kleiner worden. Dat betekent, dat we goed moeten kijken, wat we door willen zetten en wat niet. Niet alles kan meer. We moeten ook niet alles meer willen. Maar kleine warme gemeenschappen kunnen we blijven. De kerk van de inmiddels nabije toekomst zal een netwerk van kleine groepen zijn, die elk op zich én met elkaar het geloof levend houden. Investeren in geloofsopvoeding en catechese is daarbij van levensbelang. Daar zullen we nog meer aandacht aan moeten geven. We vermoeden dat een vriendelijke, ontspannen kleine kerk ook een aantrekkelijke kerk zal zijn.

Ondertussen gaan de ontwikkelingen voort. Heel concreet hebben we afgelopen jaar aan den lijve ondervonden, dat het liturgisch rooster zucht en steunt. We leunen veel te zwaar op emeriti. Dat is niet gezond. Niet voor de parochie, maar ook niet voor de emeriti, die ons overigens graag uithelpen. Het verminderen van het aantal uren voor de parochie door Margot Dijkman per 1 april, maar ook het worstelen met de gezondheid van enkele emeriti drukt ons met de neus op de feiten. Vandaar dat deze weken flink wat gesprekken op gang zijn gekomen met bestuurders en leden van pastoraat- en beheergroepen. Er moet een afgeslankt liturgisch rooster komen. Hoe we dat rooster invullen is onderwerp van gesprek. Wat er uit komt, weten we nog niet. Er wordt nagedacht over het terugbrengen van het aantal eucharistische centra van drie naar één, waardoor minder inzet van priesters nodig zal zijn. Eucharistische centra worden dan weer parochiekerk, als voorheen. Er wordt nagedacht om op sommige locaties naar twee weekendvieringen in de maand te gaan. Is het niet beter om alleen nog op vaste krachten (leden van het pastoraal team en vrijwilligers) een beroep te doen voor het invullen van vieringen? Zouden vieringen met kleine aantallen niet beter in een kapel of pastorie kunnen plaatsvinden in plaats van in de grote kerk? Dat kan zeker in de winter lagere stookkosten met zich meebrengen. Het kan ook intiemer zijn en meer gemeenschapszin brengen, als je dichter bij elkaar zit. Is er behoefte aan vaste ritmes van vieren of maakt dat niet uit? We zijn er nog niet uit, maar er is veel te bespreken. We houden u op de hoogte!

Namens het pastoraal team,

pastoraal werker Frank de Heus
cross