KIEK  Kind en Kerk
 
“Wat dot den keerl allemoal?”
Deze vraag stelde een misdienaar, leerling van groep 8, na afloop van een uitvaartviering. Waarom hij dat vroeg, weet ik niet. Maar ik vind het wel een leuke vraag. Ik heb deze vraag een paar weken laten bezinken. Maar als ik nu terugdenk, aan wat ik de afgelopen tijd heb mogen doen, dan gaan mijn gedachten allereerst uit naar de tragedie in dit dorp, nog maar zo kort geleden. Op de avond van het gebeurde ben ik als een soort van ‘pastorale vliegende keep’ langs alle plekken gegaan, waar opvang was geregeld. Daar heb ik gevraagd, of er nog geestelijke bijstand of pastorale hulp nodig was. Daags erna heb ik een vergadering bijeengeroepen van de pastoraatsgroep van onze parochie. Hieruit zijn (door de inzet en betrokkenheid van velen) uiteindelijk de stille tocht en de oecumenische gebedsdienst voortgekomen, die nog diezelfde week zijn gehouden.
Als ik kijk naar wat ik verder doe, dan denk ik ook aan het pastoraal team, waarin ik werk. We zijn met zeven pastores. Samen werken we voor 15 kerken met 17 geloofsgemeenschappen. Als teamleider van het pastoraal team draag ik de ‘aanvoerdersband’.  Als ‘captain’ van deze groep probeer ik ervoor te zorgen, dat ieder van de pastores met plezier en resultaat zijn of haar werk kan doen. Ook ben ik als teamleider verantwoordelijk voor een goede planning en verdeling van al het pastorale werk in ons gebied. Verder ben ik voorzitter van drie parochiebesturen: Enschede, Losser en Haaksbergen. In deze besturen overleg ik onder meer over de financiën van de parochies en over onze kerkgebouwen: welke gebouwen kunnen open blijven; en hoe vinden wij een nieuwe en passende bestemming voor kerkgebouwen die moeten gaan sluiten. Naast al het bestuurlijke werk ga ik als priester regelmatig voor in eucharistievieringen (in de weekenden en doordeweeks, in diverse kerken), doop ik kinderen en soms ook volwassenen, ga ik voor in huwelijksvieringen, bedien ik het sacrament van de zieken en ga ook voor in uitvaartvieringen (gemiddeld een keer per week, maar er is ook een week geweest, waarin ik ben voorgegaan in 5 uitvaartvieringen). Als pastoor doe ik natuurlijk niet alles zelf. Ik werk samen met pastorale collega’s, besturen, werkgroepen en tal van vrijwilligers. Maar toch ben ik eindverantwoordelijk voor alles wat er pastoraal in dit grote gebied (dat heel Zuid Oost Twente omvat) allemaal gebeurt. Deze last voel ik wel eens zwaar op mijn schouders drukken. We leven in tijden van grote veranderingen, het is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend als vroeger, en daar moet niet alleen U als parochianen, maar ook wij als pastores aan wennen. De veelomvattendheid en ook intensiteit van mijn werk brengen wel eens met zich mee, dat ik dingen fout doe of dat er steken vallen. Daarom bid ik God dagelijks om vergeving voor mijn fouten en dat ik ervan mag leren. Want het kan altijd beter! Ook bid ik God dikwijls om een geest van wijsheid. Want soms is het wel eens spannend, moeten er bepaalde beslissingen genomen worden, maar is niet zonder meer duidelijk wat nu de beste keus is. Ik hoop dan, dat God mij wil helpen en mij de goede weg wil wijzen. En om dan aan het eind van de week nog wat ontspanning te vinden, ben ik op de zaterdagen op het voetbalveld actief als scheidsrechter. Ook in Haaksbergen, bij Bonifatius Boys of HSC. Want dat vroeg de misdienaar, waarover ik U sprak ook nog: hij fluit toch niet bij ons in het dorp?
Beste misdienaar, misschien kijk ik een beetje streng of lijk ik een beetje nors, maar ik hoop dat er ook een glimlach af kan, mochten wij elkaar ooit (ook) op het sportveld tegenkomen. Want dat dot dissen keerl allemoal.        
Pastoor André Monninkhof