Mill Hill, de molenheuvel, is de naam van een voorstadje van Londen. Een zekere bisschop Herbert Vaughan kocht daar een huis om zijn droom werkelijkheid te laten worden. Hij wilde namelijk een nieuwe congregatie van missionarissen stichten om gelijke tred te houden met de missionarissen van de Anglicaanse kerk. We spreken over 1866. De eerste Mill Hill Missionaris was echter een Fransman. Niet veel Engelsen meldden zich aan. Bisschop Vaughan ging eens kijken in Nederland, kwam daar aan op het juiste moment toen het grote Missie Uur begon en bezocht seminaries om roepingen voor de Missie te werven. De Nederlandse bisschoppen waren hem goedgezind en binnen de kortste keren vormden de Nederlandse Mill Hillers de grootste groep binnen die internationale missie congregatie.

In de publicatie Mill Hill in Twente kunt u lezen hoe Gerard Raatger uit Rossum de eerste Tukker was die zich aanmeldde bij Mill Hill.

Hij werd uitgezonden als aalmoezenier van de Engelse troepen in Afghanistan. Zijn idee van missionaris strookte niet met zijn benoeming. Wat moest een Tukker nou doen bij die Engelse soldaten en officieren, een oorlogscultuur die hem niet aanstond? Toen de oorlog was afgelopen werd hij missionaris in India en trok van dorp tot dorp.

Missionarissen, eerst priesters/paters, daarna ook zusters en broeders en veel later ook lekenmissionarissen, werden uitgezonden naar mensen in onrechtvaardige situaties, onderdrukking, slaven, melaatsen, degenen die honger en dorst leden, mensen, zoals we tegenwoordig zeggen, die leven aan de rand van de samenleving.

Zo was het toen en zo is het nu, 150 jaar later. De nieuwe Mill Hillers, voornamelijk uit India, Filippijnen, Kenya, Oeganda en Kameroen worden nog steeds over de grenzen van hun eigen cultuur uitgezonden naar die bijzondere situaties. Zo kan het gebeuren dat een Oegandees wordt uitgezonden naar Borneo. Voor een Daya kind is het even schrikken om een zwarte mens te zien, net zo goed als het voor zijn ouders schrikken was om een witte mens te zien. Een Mill Hiller uit India wordt naar Afrika gestuurd, een Tukker vindt zijn weg naar zijn oom in Pakistan. Het is een bijzondere wereld!

Het 150-jarig bestaan van Mill Hill is gevierd in de kathedraal van Londen op de feestdag van St. Jozef op 19 maart. Er is geen grote maaltijd gehouden, maar een goed bedrag is geschonken aan een goed doel. In Nederland wordt het gevierd in Oosterbeek op 29 juni, de feestdag van Petrus en Paulus. Petrus staat voor de gevestigde kerk, zoals die van Jerusalem/Rome. Paulus staat voor de missionerende kerk, altijd op pad gaan, tegendraads, dikwijls zich bevindend in situaties van ongerechtigheid.

De missionarissen van tegenwoordig hebben een bondgenoot gevonden in de huidige paus, die in alle nederigheid de voeten wast van gevangenen en vreemdelingen, die empathie heeft voor mensen die door zware tijden van echtscheiding heen zijn gegaan, die de wet van de liefde laat spreken en mensen tot eenheid wil brengen, zoals bisschop Vaughan zei: “uit zullen ze gaan naar alle streken van de wereld om eenheid te brengen door het breken van het ene brood”.

Wereldwijd is het aantal Mill Hillers weer groeiende. In Twente zijn vier Mill Hillers werkzaam: Ben Stopel in Tubbergen, noodgedwongen thuis vanwege de burgeroorlog in Soedan, Willem op de Weegh, eveneens in Tubbergen, terug uit Kameroen na een ongeluk, Gerrit Lansink in Hengelo, voorheen in Pakistan, en Ben Engelbertink, schrijver van Mill Hill in Twente, voorheen in Borneo en Australië en nu werkzaam in Enschede en omgeving.

NB Het boek Mill Hill in Twente is uitverkocht. Bij voldoende interesse kan een tweede druk uitgegeven worden. Info: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.